بحرین ؛ امروز وقت عمل است، باز هم مقاومت کن
دو سال از آغاز قیام مردمی در بحرین میگذرد، روزی که در آن جوان و پیر، شیعه و سنی همگی در میدان مروارید منامه گردهم آمدند و خواستار رسیدن به آزادی شده بودند. مردم بحرین از بیداری اسلامی الهام گرفتند، آنان دهه های متمادی برای رسیدن به آمال خود مبارزه کرده اند. امروز زمانی است که بایستی به عمر تمامی دیکتاتورها در شیخ نشین های حاشیه خلیج فارس پایان داده شود.
آشکار است که مردم بحرین هنوز به آرمان های خود نرسیده اند. دو سال پیش در چنین روزهایی تانک های رژیم سعودی با ورود به منامه به سرکوب معترضین بحرینی پرداختند. هفته گذشته نیز مردم بحرین به مناسبت گرامیداشت سالگرد انقلاب شان به خیابان ها آمد.
دولت بحرین وعده داده بود که گفتگوی ملی با مخالفان از آغاز هفته جاری شروع خواهد کرد اما برخلاف این وعده آنچه هنوز هم در بحرین ادامه دارد کشتار، سرکوب و اعمال خشونت بیشتر علیه مخالفین بحرینی از سوی دولت آن کشور بوده است. نقض حقوق بشر در بحرین کماکان ادامه دارد و هیچ تضمینی وجود ندارد که مذاکرات میان دولت بحرین و مخالفین به ایجاد اصلاحات بیانجامد.
احزاب سیاسی مخالف در بحرین از سوی رژیم آل خلیفه به رسمیت شناخته نشدند و غیر قانونی خوانده می شوند. هر شخصی امیدوار است که راه حلی مسالمت آمیز برای حل بحران بحرین یافت شود اما واقعیت آنست که مذاکره میان مخالفین و رژیم بحرین به بن بست رسیده است. رژیم بحرین نشان داده که در این باره در گیجی بسر می برد. پارلمان بحرین نیز از سال 2006 تا 2011 میلادی نتوانست هیچ گونه تغییرموثر و مفیدی را در وضعیت کشور بحرین ایجاد کند. اعتراض مردم بحرین به رژیم آل خلیفه و سیاست های اشتباه آن دولت است که باعث افزایش درگیری های فرقه ای در آن کشور شده است.
کشور بحرین نیازمند دولتی منتخب است که خواسته های ملت را نمایندگی نماید. با این حال امروز، در میان مقامات رژیم بحرین اختلاف و تفرقه وجود دارد و اعضای هیئت حاکمه به دو دسته تقسیم شده اند. گروهی از آنان بر این باورند که تنها راه ایجاد آرامش در بحرین سرکوب مردم و بی توجهی به خواسته های آنان است و گروهی دیگر اعتقاد دارند که بایستی اصلاحاتی را در بحرین اعمال نمود. برای به نتیجه مطلوب رسیدن مذاکرات، رژیم بحرین بایستی بیش از پیش با مخالفین بحرینی همکاری کند تا در کنار یکدیدگر اصلاحات را در آن کشور اجرا نمایند.
ما به نظامی سیاسی نیاز داریم که بپذیرد باقی ماندن یک نخست وزیر به مدت 42 سال در مقام خود امری پوچ و بیهوده است. ما به نظامی نیاز داریم که دست به شکنجه و سرکوب مخالفان نزند و رهبران مخالفی را که بصورت مسالمت آمیز دست به اعتراض زده اند را به حبس ابد محکوم نسازد. ما نیاز به نظامی سیاسی داریم که درک کند که اقتصاد نبایستی انحصاری و متکی به نفت باشد و باید از راههای دیگر نیز برای رشد اقتصادی استفاده کرد. ما نیاز به نظامی داریم که درک کند بایستی به تبعیض های فرقه و قومی در عرصه اجتماعی پایان داده شود.
در نوامبر سال 2011 میلادی، با تشکیل کمیسیون تحقیق و بررسی مستقل در بحرین این امید ایجاد شد که موارد مربوط به نقض حقوق بشر توسط ماموران رژیم بحرین پیگیری شوند. حاکم بحرین نیز مدعی شد که با این مسئله موافق است و پیشنهاداتی را برای پیشرفت روند این کار ارائه داده است اما در عمل رژیم بحرین از این مسئله بعنوان اهرمی برای به تاخیر انداختن یافتن یک راه حل موثر استفاده کرد. واقعیت آنست که جامعه بین المللی بدون توجه به اجرا یا عدم اجرای اصلاحات توسط رژیم بحرین بسرعت از تشکیل چنین کمیسیونی استقبال کرد اما در عمل، اقدام موثری در این باره انجام نداده است.
مذاکره میان مخالفین و دولت امر مناسبی خواهد بود اما در صورتیکه فشاری بین المللی بر رژیم بحرین برای پذیرش خواست های مردم بحرین اعمال نشود این مذاکرات نتیجه مطلوبی را در بر نخواهند داشت. واقعیت آنست که مردم بحرین در دو سال اخیر فداکاری و ایثار فراوانی نموده اند؛ اما رژیم به خواست های آنان توجه نکرده است. دولت بحرین بایستی به مذاکره مستقیم با مخالفین بپردازد و جامعه بین الملل نیز بایستی آخرین فرصت را به آن رژیم بدهد تا از ایجاد یک فاجعه واقعی در بحرین جلوگیری بعمل آید. امروز وقت عمل است.
کلمات کلیدی : بحرین ؛ امروز وقت عمل است، باز هم مقاومت کن
