جای خالی ولایت؛ ضعف مختار یا مختارنامه
در فرهنگ شیعه آنچه بوته آزمایش بوده و معیار سنجش افراد ولایت پذیری و و لایتمداری است. در طول تاریخ اسلام نیز حتی در دوران نبوی معیار قبولی و مردودی اصحاب همین ولایت پذیری بوده است. عمار، ابوذر، مقداد، سلمان و در اوج آنها حضرت مولی الموالی امیرمؤمنان علی علیه السلام با اطاعت از ولی زمان خود به آن مقامات رسیدند. همچنین در سال های حکومت عدل علوی نیز اطلاعت پذیری و اعتقاد به ولایت بود به کمیل ها، مالک ها و عمارها را ساخت. عباس بن علی نیز با اطاعت از مولای خود امام حسین علیه السلام به آن درجه از ایمان، عبودیت، معنویت و ازادگی رسید و بالأخره بزرگان تشیع همواره با گردش حول ولایت به بزرگی نائل آمدند.
اما این روزها که سریال «مختارنامه» در حال پخش است و در این قسمت های اخیر واقعه جانسوز کربلا به وقوع پیوسته است، جای امام زین العابدین علیه السلام خالی است و از ایشان حتی نامی برده نشده است. در حالی که می دانیم به محض و دمادم شهادت ولی خدا، جانشینی و خلیفه اللهی به امام معصوم بعد منتقل می شود و ولی خدا از همان لحظه علی بن الحسین علیه السلام است. با این وجود ذکری هم از امام بر حق زمان نمی رود و گویی شیعه بی سرور و مولا است و اینگونه کمبودی در ولایتمداری شیعیان به نظر می رسد.
از طرفی در قسمت اخیر و پس از آزادی مختار از زندان و بهبودی نسبی حال و تدارک کشتار قتله امام حسین(ع)، به وضوح مشاهده شد که مختار بدون اذن و مشورت امام زمان خود تصمیم به ریختن خون یزیدیان گرفت. یعنی خود بر تشخیص خود و بدون مشورت با امام زین العابدین علیه السلام و یا نواب خاص و عام آن حضرت.
به هر حال این ضعف مختار است که در عین شجاعت و سرشار از حب اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله اینطور تصمیم گرفت یا ضعف مختارنامه، نویسنده و تهیه کننده حرف دیگری است؛ اما آنچه لازم به ذکر است اینکه معیار قیمتگذاری افراد در مذهب شیعه ولایت پذیری و ولایتمداری است و بس.
کلمات کلیدی :
